IN SEARCH
CHAPTER 20-- GELO!!!
Umiiyak na nga ako. Halong pagka-miss, taranta at kaba ang nararamdaman ko. Di ko na kinuha yung sukli ko at dali-dali na kong pumasok sa bahay nila. It doesn’t matter! Barya lang yun kumpara sa priceless worth ng bestfriend ko…
Siya lang mag-isa sa bahay dahil nasa work si Tito, si Mama V naman kasama si mommy sa shop. Kung may nangyari nga sa kanya ngayon, di ko alam ang gagawin ko. Dahil nung minsan na nasa bahay nila ako nung pumunta ako sa kanila, bigla na lang siya nag- seizure dahil sa sobrang taas ng lagnat nya. Wala akong nagawa nun. Umiyak na lang ako kasi di ko alam ang gagawin ko, good thing nandun yung parents nya that time. And that was when I was 5. For me, it was traumatic. Wala na naman akong nabalitaan sa kanya na naulit yun. Pero yung text nya, bakit ‘I can’t breathe’? Alam ko wala naman siyang hika?
Dali- dali akong umakyat sa kwarto niya. Bubuksan ko pa lang yung pinto nang may narinig akong bumagsak.
“GELO!!!” Nawasak ko na ata yung pinto nun. Malakas yung pwersa ng pagkakabukas ko kaya tumama sa pader. Nakita kong nakadapa na si Gelo sa sahig.
“Gelo! Gelo! Hoy ano ba?! Wag ka ngang ganyan! Pinapakaba mo ko eh. Huy…” Nakaluhod na ko nun sa tabi nya habang inaalog ko siya… Bumuhos na nga yung luha ko nun. Iyak na ko ng iyak…
“Stop! Stop! Nahihilo ako! ano ba?!” Nagulat ako nung bigla siyang kumilos at unti-unting bumangon sa pagkakadapa nya. Naupo na rin siya. Bigla na lang tumigil yung buhos ng luha ko. Natulala na lang ako.
“Huy! Anong nangyari sayo? Tulala ka na naman? Anong iniiyak mo jan? Akala mo patay na ko?” Tumawa lang siya ng malakas. That moment I thought I already stopped crying but suddenly I burst my tears out. Still puzzled with what happened, niyakap ko na lang siya… nang mahigpit. Huminto siya sa pagtawa nya…
“Anne… hi-hindi… hindi ako makahinga…” Niluwagan ko lang yung pagkakayakap sa kanya but still hindi pa rin ako bumibitaw. “Baby Claire… what’s wrong? Stop crying ok... Ano bang nangyari sayo?” Nakayakap na rin siya sakin nun at hinihimas himas yung buhok ko.
“I’m the one who’s supposed to ask you that…” Tumigil na ko nun sa pag-iyak pero patuloy pa rin yung paghikbi ko. “Bakit ka tumawag sakin? Anong nangyari sayo? Ok ka lang ba? Bakit di ka makahinga? Wala ka namang hika diba?...” Ang daming tanong na sunod-sunod na lumabas sa bibig ko. Hindi pa ko tapos nun nang bigla siyang nagtwitch and suddenly…
“H-huh- pwa ha ha ha ha ha!!!” Walang humpay na yung tawa nya… kaya bumitaw na rin ako sa kanya. Halos bumalik na nga ulit siya sa pagkakadapa niya nun. Nakahawak na siya sa tiyan nya at mangiyak ngiyak na kakatawa. Puzzled pa rin ako. Drama yung mood, comedy yung ginagawa nya? Hindi na nakakatuwa!
Pinunasan ko lang yung luha ko nun, tatayo na sana ako para makalabas na, nag-iba na nga yung mood ko. “Hey! Baby Claire! Where are you going?!”
“Aalis na! Ok ka naman pala eh.” Sarcastic na yung pagkakasabi ko nun. Inis na nga ako. Ako na nga lang ‘tong nag-aalala, tapos ganito pa yung mangyayari.
“Hey! I’m still not ok. I’m still hurt.” Kinamot nya naman yung ulo nya and parang naging serious na yung mood nya na parang kahit siya puzzled din yung itsura nya.
“Ewan ko sayo! Bahala ka nga jan!” Tumayo naman siya nun para habulin ako. Unfortunately, bago pa ko makalabas ng pinto nya, nahatak nya ako kaya pareho kaming napaupo sa kama niya.
“Let me explain ok?” Hindi ko siya kinikibo nun, masama ang loob ko sa kanya. Hmpf…
“It still really hurts, right here.” Kinuha nya yung kamay ko sabay nilagay nya sa ulo nya. May nakapa nga ako…
“Oh? Bukol? Yan lang hindi ka makahinga?! Aalis na ko!”
“No! not that?! You did this.” Ako?
“Bakit ako? Anong malay ko jan?!”
“It’s your fault. Binuksan mo lang naman yung pinto… nang MALAKAS. Malamang nagulat ako at tumama yung ulo ko sa ilalim ng kama kasi patayo na nga sana ako nun.”
“Eh bakit ka kasi nasa ilalim ng kama?” Galit pa rin ako nun pero hindi ko pa rin maiwasang magtanong.
“May kinukuha kasi ako sa ilalim eh. Bumagsak kasi yung mga libro ko nung natabig ko kaya ayan, nagkalat yung mga nakaipit na papel sa sahig.” So yun pala yung narinig kong bumagsak at hindi siya. Pero ano namang ibig sabihin nung text nya?
“Eh bakit tumawag ka? Bakit nagtext ka at ang sabi mo hindi ka makahinga?” Natawa na naman siya sa sinabi ko. “May nakakatawa ba sa sinasabi ko?” Tinaasan ko na siya ng kilay nun kasi naiinis na ko. Tumigil na rin naman siya.
“Oh… that? Nabura mo na ba yung text ko?”
“Hindi pa.”
“May I have your phone?” Hindi ko pa sana ibibigay, wala namang kaso kung ibibigay ko diba? “Haven’t you scrolled down my text before you rushed here?” Binuksan nya yung message nya sakin then he scrolled it down…
‘Anne, I can’t breathe…
…
…
…
I can’t breathe coz of laughing! Haha! Astig mga kuha mo sa interview ah. nakita mo na ba?’
“I just wanna tell you to come here kasi gusto ko lang malaman mo na may copy na ng school paper. Too late nung na-realize ko na pwede ka naman palang kumuha nyan sa school kaya nung tinext kita, I just wanna…” Pinutol ko na yung sasabihin nya.
“Yeah! Pull a prank on me.” Asar na talaga ko nun sa kanya. Tumayo na ulit ako sa pagkakaupo ko dun sa kama niya.
“That’s not it. I just wanna make you see me laugh at your pictures. Kaya ako tumawag para papuntahin kita dito. Galing ako sa school kanina and I wasn’t absent, I was just excused kasi inasikaso ko yung pagkuha nyan sa publishing house. Wala kasi si Fred. Di na kita inabala kasi alam ko namang di na bago sayo kapag absent ako every after exam.” Tumayo na siya nun. Tumalikod na ko sa kanya and I’m off to go. Hinawakan nya ko sa wrist ko. “I missed you. I just missed you.”
Hinatak nya ko kaya napasandal ako patalikod sa kanya… then he hugged me… Yung inis, asar at tampo ko that time, lahat yun humupa. A friend’s love is something you could treasure forever. No matter how many fights you will make, laughs you will create, all of those is nice to share with a friend.
Humarap na ko sa kanya at niyakap ko rin siya. Namiss ko din talaga siya. Sobra! Bumitiw lang kami nung bumukas yung pinto…
Umiiyak na nga ako. Halong pagka-miss, taranta at kaba ang nararamdaman ko. Di ko na kinuha yung sukli ko at dali-dali na kong pumasok sa bahay nila. It doesn’t matter! Barya lang yun kumpara sa priceless worth ng bestfriend ko…
Siya lang mag-isa sa bahay dahil nasa work si Tito, si Mama V naman kasama si mommy sa shop. Kung may nangyari nga sa kanya ngayon, di ko alam ang gagawin ko. Dahil nung minsan na nasa bahay nila ako nung pumunta ako sa kanila, bigla na lang siya nag- seizure dahil sa sobrang taas ng lagnat nya. Wala akong nagawa nun. Umiyak na lang ako kasi di ko alam ang gagawin ko, good thing nandun yung parents nya that time. And that was when I was 5. For me, it was traumatic. Wala na naman akong nabalitaan sa kanya na naulit yun. Pero yung text nya, bakit ‘I can’t breathe’? Alam ko wala naman siyang hika?
Dali- dali akong umakyat sa kwarto niya. Bubuksan ko pa lang yung pinto nang may narinig akong bumagsak.
“GELO!!!” Nawasak ko na ata yung pinto nun. Malakas yung pwersa ng pagkakabukas ko kaya tumama sa pader. Nakita kong nakadapa na si Gelo sa sahig.
“Gelo! Gelo! Hoy ano ba?! Wag ka ngang ganyan! Pinapakaba mo ko eh. Huy…” Nakaluhod na ko nun sa tabi nya habang inaalog ko siya… Bumuhos na nga yung luha ko nun. Iyak na ko ng iyak…
“Stop! Stop! Nahihilo ako! ano ba?!” Nagulat ako nung bigla siyang kumilos at unti-unting bumangon sa pagkakadapa nya. Naupo na rin siya. Bigla na lang tumigil yung buhos ng luha ko. Natulala na lang ako.
“Huy! Anong nangyari sayo? Tulala ka na naman? Anong iniiyak mo jan? Akala mo patay na ko?” Tumawa lang siya ng malakas. That moment I thought I already stopped crying but suddenly I burst my tears out. Still puzzled with what happened, niyakap ko na lang siya… nang mahigpit. Huminto siya sa pagtawa nya…
“Anne… hi-hindi… hindi ako makahinga…” Niluwagan ko lang yung pagkakayakap sa kanya but still hindi pa rin ako bumibitaw. “Baby Claire… what’s wrong? Stop crying ok... Ano bang nangyari sayo?” Nakayakap na rin siya sakin nun at hinihimas himas yung buhok ko.
“I’m the one who’s supposed to ask you that…” Tumigil na ko nun sa pag-iyak pero patuloy pa rin yung paghikbi ko. “Bakit ka tumawag sakin? Anong nangyari sayo? Ok ka lang ba? Bakit di ka makahinga? Wala ka namang hika diba?...” Ang daming tanong na sunod-sunod na lumabas sa bibig ko. Hindi pa ko tapos nun nang bigla siyang nagtwitch and suddenly…
“H-huh- pwa ha ha ha ha ha!!!” Walang humpay na yung tawa nya… kaya bumitaw na rin ako sa kanya. Halos bumalik na nga ulit siya sa pagkakadapa niya nun. Nakahawak na siya sa tiyan nya at mangiyak ngiyak na kakatawa. Puzzled pa rin ako. Drama yung mood, comedy yung ginagawa nya? Hindi na nakakatuwa!
Pinunasan ko lang yung luha ko nun, tatayo na sana ako para makalabas na, nag-iba na nga yung mood ko. “Hey! Baby Claire! Where are you going?!”
“Aalis na! Ok ka naman pala eh.” Sarcastic na yung pagkakasabi ko nun. Inis na nga ako. Ako na nga lang ‘tong nag-aalala, tapos ganito pa yung mangyayari.
“Hey! I’m still not ok. I’m still hurt.” Kinamot nya naman yung ulo nya and parang naging serious na yung mood nya na parang kahit siya puzzled din yung itsura nya.
“Ewan ko sayo! Bahala ka nga jan!” Tumayo naman siya nun para habulin ako. Unfortunately, bago pa ko makalabas ng pinto nya, nahatak nya ako kaya pareho kaming napaupo sa kama niya.
“Let me explain ok?” Hindi ko siya kinikibo nun, masama ang loob ko sa kanya. Hmpf…
“It still really hurts, right here.” Kinuha nya yung kamay ko sabay nilagay nya sa ulo nya. May nakapa nga ako…
“Oh? Bukol? Yan lang hindi ka makahinga?! Aalis na ko!”
“No! not that?! You did this.” Ako?
“Bakit ako? Anong malay ko jan?!”
“It’s your fault. Binuksan mo lang naman yung pinto… nang MALAKAS. Malamang nagulat ako at tumama yung ulo ko sa ilalim ng kama kasi patayo na nga sana ako nun.”
“Eh bakit ka kasi nasa ilalim ng kama?” Galit pa rin ako nun pero hindi ko pa rin maiwasang magtanong.
“May kinukuha kasi ako sa ilalim eh. Bumagsak kasi yung mga libro ko nung natabig ko kaya ayan, nagkalat yung mga nakaipit na papel sa sahig.” So yun pala yung narinig kong bumagsak at hindi siya. Pero ano namang ibig sabihin nung text nya?
“Eh bakit tumawag ka? Bakit nagtext ka at ang sabi mo hindi ka makahinga?” Natawa na naman siya sa sinabi ko. “May nakakatawa ba sa sinasabi ko?” Tinaasan ko na siya ng kilay nun kasi naiinis na ko. Tumigil na rin naman siya.
“Oh… that? Nabura mo na ba yung text ko?”
“Hindi pa.”
“May I have your phone?” Hindi ko pa sana ibibigay, wala namang kaso kung ibibigay ko diba? “Haven’t you scrolled down my text before you rushed here?” Binuksan nya yung message nya sakin then he scrolled it down…
‘Anne, I can’t breathe…
…
…
…
I can’t breathe coz of laughing! Haha! Astig mga kuha mo sa interview ah. nakita mo na ba?’
“I just wanna tell you to come here kasi gusto ko lang malaman mo na may copy na ng school paper. Too late nung na-realize ko na pwede ka naman palang kumuha nyan sa school kaya nung tinext kita, I just wanna…” Pinutol ko na yung sasabihin nya.
“Yeah! Pull a prank on me.” Asar na talaga ko nun sa kanya. Tumayo na ulit ako sa pagkakaupo ko dun sa kama niya.
“That’s not it. I just wanna make you see me laugh at your pictures. Kaya ako tumawag para papuntahin kita dito. Galing ako sa school kanina and I wasn’t absent, I was just excused kasi inasikaso ko yung pagkuha nyan sa publishing house. Wala kasi si Fred. Di na kita inabala kasi alam ko namang di na bago sayo kapag absent ako every after exam.” Tumayo na siya nun. Tumalikod na ko sa kanya and I’m off to go. Hinawakan nya ko sa wrist ko. “I missed you. I just missed you.”
Hinatak nya ko kaya napasandal ako patalikod sa kanya… then he hugged me… Yung inis, asar at tampo ko that time, lahat yun humupa. A friend’s love is something you could treasure forever. No matter how many fights you will make, laughs you will create, all of those is nice to share with a friend.
Humarap na ko sa kanya at niyakap ko rin siya. Namiss ko din talaga siya. Sobra! Bumitiw lang kami nung bumukas yung pinto…
HTML Comment Box is loading comments...
|